Księżycowi będzie wstyd, że on zasnął a nie ty...

Hmmm... Noc przed wylotem, a ja nie mogę spać... choć właściwie to już powinnam dawno być w łóżku, bo jutro rano trzeba wcześnie wstać...


Pobudka, szybki prysznic, szybko wrzucić na siebie ubranie i jazda do Krakowa na lotnisko... Mam to szczęście, że moja kochana rodzinka postanowiła mnie odwieźć niemal w pełnym składzie :) Mama, tata, Kacperek i Anielka :) Jestem pewna, że mój wrażliwy brat się popłacze przy rozstaniu. Już dziś mu się oczka szkliły na każdą wzmiankę o moim wylocie. Eh, żałuję, że Oru-chan nie da rady też się do nas dołączyć - ale ściskam moją kochaną siostrę najmocniej jak potrafię :)


Eh. Nie mogę uwierzyć, że to już dziś. Nie przypuszczałam, że to będzie tak szybko. Dopiero co zaczęły się wakacje, potem odliczałam miesiące do wylotu, tygodnie, dni... a to już dziś :)


Ale czeka mnie wspaniała przygoda! Pierwszy lot samolotem. Pierwsza wyprawa tak daleko od domu. Pierwsza wizyta w Szkocji :) YAY!!


Przed wylotem jeszcze raz serdecznie wszystkich pozdrawiam :) i ściskam najmocniej jak potrafię :)

Pożegnaniom nie ma końca

Godzina 21. Minibus sunął szosą przez mrok. Głowy pasażerów pogrążonych we śnie lub wykończonych trudami dnia kiwały się smętnie w rytm podskakującego na wybojach pojazdu...

Taki podskok wyrwał mnie przed chwilą ze snu i teraz próbowałam za wszelką cenę dostrzec za oknem cokolwiek, co pozwoliłoby mi się zorientować, gdzie jestem. Lecz za oknem ciemności były nieprzeniknione.

Nie wiedziałam, gdzie jestem, ale wiedziałam, gdzie jadę i co zostawiam za sobą.

Po tym kilkudniowym pobycie w Krakowie, droga do domu, którą wcześniej pokonywałam już tak wiele razy, uświadomiła mi najtrudniejszy aspekt mojego erasmusowego wyjazdu. Za sobą zostawię bardzo wiele osób, których będzie mi brakowało... Rodzina, przyjaciele, znajomi, wykładowcy... Życie rozpieśiło mnie przyzwyczajając do tego, że zawsze jest koło mnie ktoś bliski. Teraz staję przed wielkim sprawdzianem, który pokaże jak zniosę rozłąkę...

Niemniej, o całym wyjeździe myślę pozytywnie :) Nie boję się nowego środowiska, nowych ludzi, nowych miejsc. Nie mogę się wprost doczekać tej wielkiej przygody na Albionie! Zwłaszcza, że zaczynam ją od spędzenia kilku dni w stolicy Szkocji, Edynburgu! A to wszystko dzięki gościnności i dobremu sercu Mariusza i Anety, którzy zaprosili mnie do siebie. Dzięki nim mam też tą cudowną świadomość, że choć zostawiam za sobą tylu bliskich, to jednak przede mną jest ktoś, kto na mnie czeka. To bardzo podnosi na duchu :)

I, nie ukrywam, z tego, co dowiedziałam się już od moich przyszłych gospodarzy, wizyta w Szkocji zapowiada się wprost bajecznie! YAY!

Wracając jednak do mojego pobytu w Krakowie, spędziłam tam na prawdę cudowne dni i to bardzo aktywne - z czego orgomnie się cieszę. Codziennie miałam w planie spotkanie pożegnalne z kimś znajomym. Na prawdę się cieszę, że przed wyjazdem mogłam zobaczyć jeszcze tyle bliskich mi osób :)

W środę, w dość małym gronie (jak na nasze możliwości) spotkaliśmy się w Starym Porcie z fellow-anglistami z II roku (oficjalnie do 30 września, a po 1 października już fellow-anglistami z III roku :) - aby nie popełnić tutaj niemiłgego Pani Kamie błędu). Szkoda, że nie będę mogła codziennie toczyć z Wami takich rozmów o wszystkim i o niczym, okraszanych żartami anglistów, których nikt inny nie rozumie... To będzie dziwne studiować na przykład bez tych salw śmiechu wywoływanych przez Kornelię, bez jej przesympatycznych i równie śmiechogennych rysunków w notatkach, bez trenowania kroków irlandzkich przed wykładami razem z Olą, bez dyskutowania o absurdach dnia powszedniego każdego anglisty (jak choćby rejestracja przez usos)... bez zmokłego wróbelka Petite i wspólnego umartwiania się nad językiem francuskim w JCJcie, bez cudownego duetu aktorskiego Pawła i Tymka, oraz moich knowań dotyczących następnego przedsięwzięcia... Eh, i tak nie dam rady wymienić tu wszystkiego i wszystkich, za którymi będę tęsknić. Miło było zobaczyć choć kilkoro z Was przed wyjazdem. Dziękuję Wam bardzo za to, że byliście i że mogłam się z Wami pożegnać. Natomiast wszystkich, z którymi nie udało mi się pożegnać w środę, pozdrawiam serdecznie i ściskam najmocniej jak potrafię. Powodzenia w nowym semestrze! Widzimy się w styczniu :)

Na nowym uniwersytecie będzie mi też z pewnością brakowało stałego punktu programu mojego tygodnia, na który zawsze wyczekiwałam z utęsknieniem... Spotkanie sekcji Old English :D Daria, Ala, Monika, Olga, Teresa... i moje kochane pierwszaki*! [*do 30 września] Wakacje wakacjami, ale jak to będzie podczas normalnego tygodnia roku akademickiego, który nie będzie miał tego najważniejszego elementu? Eh...

W każdym razie, było mi niezmiernie miło, że w czwartek udało nam się spotkać w Starym Porcie i pogawędzić trochę :) Teresce, życzę raz jeszcze miłego pobytu w Kolonii :) Darii chyba nie muszę mówić, że za nią będę tęsknić najbardziej? Ale przysięgam z ręką na sercu, że wykorzystam swój pobyt w Durham i dostęp do tamtejszej biblioteki, żeby przyczynić się do realizacji naszego wspólnego naukowego planu rozkręcenia staroangielskiego w naszym instytucie :)

Pozdrawiam wszystkich staroanglistów raz jeszcze! Życzę też powodzenia w rekrutacji nowych osób do sekcji Koła Naukowego :) mam nadzieję, że nasze grono znów się powiększy :)

Tutaj chciałam też podziękować raz jeszcze wszystkim, którzy spotkali się ze mną w tym tygodniu :) Było mi bardzo miło zobaczyć Was jeszcze przed wyjazdem :)

Pozdrawiam też serdecznie wszystkich, z którymi nie udało mi się zobaczyć - życzę powodzenia i wszystkiego najlepszego :)

Pochwalę się też, że w piątek do Edynburga leci ze mną dodatkowy pasażer:

Miś Domiś będzie mi towarzyszył przez cały pobyt w Anglii i będziemy się nawzajem wspierać, gdy zatęsknimy za bliskimi z Polski. Blance dziękuję za znalezienie mi towarzysza, który pozostanie u mego boku podczas całej wyprawy. Będę myśleć o Tobie, Dominiczko za każdym razem, gdy mój przyjaciel wystawi głowę z portfela (w którym aktualnie znalazł sobie odpowiadające mu lokum) :)

Kraków tydzień przed wylotem

I znów zawitałam do Krakowa. Tym razem moim głównym celem jest coś, bez czego chyba nie umiałabym wylecieć z Polski. Jeszcze raz chcę zobaczyć bliskie mi osoby, chwilę pogawędzić i pożegnać się przed trzymiesięcznym rozstaniem.


Wczoraj zabrałam się za organizowanie spotkań z przyjaciółmi. Już nie mogę się doczekać środy i czwartku :)
W środę - spotkanie z gronem bliskich memu sercu anglistów z naszego roku :)
W czwartek - spotkanie z gronem staroanglistów i kilku innych członków Koła Naukowego Anglistów :)


YAY!!


Bardzo żałuję, że nie jestem w stanie zobaczyć się ze wszystkimi... zwłaszcza dwoma osobami bardzo bliskimi memu sercu. Dominiczko, przesyłam całusy, które mam nadzieję, że dotrą do Ciebie do Warszawy. Rybko - żałuję, że tak się nam harmonogramy zajęć poukładały nieszczęśnie, że nie ma się żywcem jak spotkać. (Choć może jednak znajdzie się jakaś luka?). W każdym razie przesyłam również gorące całusy, na wypadek, gdybyśmy się nie zobaczyły.
Wszystkim, którzy nie mogą też dotrzeć na spotkania w środę lub w czwartek, przesyłam gorące pozdrowienia i ściskam mocno. Żałuję, że nie uda nam się zobaczyć przed moim wylotem do Anglii... Ale na pewno zobaczymy się jak wrócę i tej chwili wyglądam z niecierpliwością :)

P.S. Przed chwilą odebrałam wiadomość z Durham z informacjami potrzebnymi do logowania w jakimś mrocznym internetowym krewniaku usosa... To nic, że wiadomość przyszła z jakimś tygodniowym opóźnieniem... W końcu, kto się będzie przejmował jakąś studentką z Polski?


Ha! I jeszcze nagle sobie wymyślili, że ważny paszport jest im do szczęścia potrzebny, żeby mnie z fotografią mogli zidentyfikować. Fajnie tylko, że w czerwcu uspokajali, że obywatele UE nie muszą się martwić wyrabianiem paszportów, bo do Anglii spokojnie mogą przybyć z ważnym dowodem osobistym... Taaaak, dwa tygodnie do wylotu, a ja się dowiaduję, że mam paszport wyrabiać? Cudownie... Całe szczęście, że nieco niżej widnieje informacja, że akceptują też ważne prawo jazdy. I tutaj dziękuję z całego serca dziadkowi, że dzięki niemu zdałam egzamin na prawo jazdy dwa lata temu i w portfelu mam teraz ważny dokument, który szanowane głowy w Durham będą mogły użyć do zidentyfikowania mnie z fotografią... Współczuję natomiast tym, którzy prawa jazdy nie mają i dowiedzieli się teraz o tym, że będą musieli wyrobić paszport...

Królestwo za pokój

Pokój ducha z pewnością by się przydał, gdy nagle dowiedziałam się, że muszę w trybie natychmiastowym znaleźć sobie jakiś pokój w Durham, bo inaczej pojadę i w perspektywie mam spanie pod mostem (jeśli byłby to ten sam, pod którym schował się król Dawid, to mogłabym to jeszcze rozważyć). Niemniej na początku września serce podeszło mi do gardła, gdy nagle sytuacja erasmusowa się skomplikowała.

3 września... Dzień na prawdę ciężki po dość przykrych zajściach tygodnia poprzedniego i dnia samego w sobie (pozwólcie, że pominę ten temat z powodów osobistych). Wykończona fizycznie, psychicznie i ogólnie padnięta zasiadam wieczorem do komputera. Gdzieś na początku sierpnia otrzymałam z Durham wiadomość e-mail, że postępowanie w sprawie akademika jest w toku i mam czekać na nazwę college'u, do którego zostanę przydzielona i w którym otrzymam lokum. Według wiadomości oraz dokumentów, które dotarły do mnie kilka dni później normalną pocztą, powinnam zostać o tym poinformowana najpóźniej 31 sierpnia. Codziennie logowałam się na swoje konto gmail i z rozczarowaniem stwierdzałam, że niestety nic jeszcze nie przyszło. W końcu został tydzień, sześć dni, pięć, cztery, trzy... ani widu ani słychu... dwa... jeden... w skrzynce pustka... W końcu minął wyznaczony termin, a wiadomość nie przyszła. I tutaj dochodzimy do wieczoru 3-ego września...

Klik. Wprowadzam nazwę użytkownika, hasło. Klik. Loguję się. Serce zaczyna bić mocniej gdy nagle widzę biały wiersz oznaczający nieprzeczytaną wiadomość. Klik. Mój wzrok szybko przebiega po rzędach liter szukając nazwy college'u, lecz w miarę czytania serce powoli zamiera mi w piersiach.

Skrócona wersja owej wiadomości: Z wielką przykrością informujemy, że ze względu na zbyt dużą liczbę naszych studentów, którzy w tym roku złożyli podanie o przyznanie zakwaterowania na uczelni, niestety nie jesteśmy w stanie zapewnić zakwaterowania studentów z programu Erasmus. Uniwersytet stara się znaleźć jakieś zastępcze zakwaterowanie, ale upraszamy o próbę zorganizowania prywatnego zakwaterowania w miarę możliwości. W razie znalezienia takowego zakwaterowania, prosimy o jak najszybsze skontaktowanie się z nami i anulowanie wniosku o przyznanie zakwaterowania na uczelni." 

ŻE CO?

Przeczytałam wiadomość jeszcze kilka razy zanim dotarło do mnie, że to nie jest głupi kawał, a ja mam przed sobą szukanie mieszkania w Durham w trybie natychmiastowym. Super. Mam tylko dwa ale:

- większość kwater prywatnych jest już zajęta

- nikt nie wynajmie mi nic na trzy miesiące - większość osób wynajmuje od 6 miesięcy w górę

Ale cóż zrobić... trzeba było zakasać rękawy i wziąć się do roboty.

Gdy odebrałam tą wiadomość była chyba godzina 22. Niemniej, szybko zaczęłam grzebać w internecie i godzinę później trzy maile były już w drodze do potencjalnych landlordów. Położyłam się spać, ale sny, gdy wreszcie przyszły, miałam niespokojne...

Dnia następnego musiałam zaalarmować rodziców. Dzięki, krótkiej rozmowie z tatą i jego bardzo dobrą radą zmieniłam taktykę (na którą sama bym się pewnie nie zdecydowała). Chwyciłam za telefon... +44... i co dalej? No właśnie - do kogo zadzwonić najpierw?

W cudownym mailu z poprzedniego wieczoru znajdował się następujący adres internetowy polecany przez International Office:

http://www.durhamstudentpad.co.uk/

Polecono nam szukanie mieszkania zacząć właśnie od zaglądnięcia na tą stronę. Muszę przyznać, że była ona nieocenioną pomocą i bez niej zapewne wylądowałabym jednak pod tym mostem jak król Dawid... Wszystkim, którzy kiedykolwiek musieliby zmierzyć się z szukaniem miejsca na nocleg w Durham, serdecznie polecam tą stronę :)

Od razu rzuciła mi się w oczy oferta pana Nicka Swifta. postanowiłam sprawdzić czym zajmuje się Hope Estates Ltd i trafiłam na tą stronę:

http://www.hopeestates.com/ 

Wygląda na to, że organizacja specjalizuje się w wynajmie pokoi w domkach dla studentów. Wysokość czynszu zależy od domku (40-80 funtów za tydzień). Zwykle wliczone w czynsz są opłaty za prąd, gaz i wodę. Podobno domki były niedawno odnawiane i mają nowe meble wprost z IKEI. Jednak nie mogę powiedzieć nic z własnego doświadczenia, bo gdy tam zadzwoniłam wszystko było już zajęte. Niemniej, właściciel brzmiał bardzo sympatycznie i choć sam nie mógł nic zaoferować, to podał mi numer do miejsca gdzie mogę coś znaleźć (choć i tam wszystko było już zajęte).

Szukałam ofert, dzwoniłam, dowiadywałam się, że albo wszystko jest już zajęte albo właściciel nie wynajmuje na okres krótszy niż 6 miesięcy. Coraz bardziej zdesperowana dzwoniłam w kolejne miejsca. Przy jednym telefonie doznałam traumy, gdyż po raz pierwszy przez bardzo dziwny akcent rozmówczyni nie rozumiałam ani słowa z tego, co do mnie mówiła. Kilka razy prosiłam aby powtórzyła, ale nic z tego... W końcu, jako że była to jakaś firma, zostałam przekierowana do kogoś innego.... Niemniej, nic z tego nie wyszło, bo firma nie miała nic do zaoferowania.

Łącznie w ciągu 8 godzin wykonałam 12 telefonów poprzedzonych dokładnym przeszukaniem wszystkich dostępnych ofert. Przy jedenastym telefonie w słuchawce odezwał się miły głos starszego pana. Niestety i u niego wszystko było już zajęte. "A może chciałabyś spróbować u mojego znajomego? Mogę podać Ci jego numer." Wybąkałam jakieś słowa wdzięczności, po czym został mi szybko podyktowany numer "Ma na imię Peter". I rozmówca rozłączył się.

Znalezienie oferty Petera tylko na podstawie imienia i numeru telefonu okazało się niemożliwe - co przypuszczałam od początku, ale postanowiłam mimo wszytko spróbować. Zastanawiałam się, czy w ogóle dzwonić - wśród zakładek Google Chrome miałam jeszcze kilka potencjalnych ofert. Ale jednak wykręciłam numer Petera...

W słuchawce odezwał się miły męski głos. Mój zapewne trącił zmęczeniem i małym entuzjazmem z powodu przekonania, że gdy tylko powiem w jakim celu dzwonię usłyszę znów "wszystko już zajęte" lub "nie wynajmujemy nic na 3 miesiące". Rozmówca jakoś dziwnie nie zareagował na moją wyraźną wzmiankę o 3 miesiącach bo usłyszałam: "Tak, są jeszcze wolne pokoje." Serce zabiło mi z nadzieją, ale postanowiłam, że zanim zacznę świętować sukces sprawdzę czy aby nie mówiłam za cicho o tych 3 miesiącach... "Czy nie przeszkadza Panu, że chcemy [*załatwiałam też mieszkanie Zosi] wynająć coś tylko na 3 miesiące?"  i ku swemu wielkiemu zdumieniu usłyszałam: "Nie, bynajmniej. O! A nie przeszkadza Ci, że wszyscy tu jesteśmy wegetarianami?". Opad szczęki... [*nie dosłownie :P] Czy ja śnię, czy to dzieje się na prawdę?

Potem nastąpiła scena godna umieszczenia w jakimś filmie komediowym, bo Kryś dopiero wtedy zaczął wypytywać o to co tak właściwie pan Peter miał do zaoferowania... Pokój z dużym łóżkiem, bezprzewodowy internet, kuchnia, pralka, telewizor... no, no... Dziesięć minut na uniwerek... Niebiańska oferta :D Ekhm... jeszcze bardziej komediowo zrobiło się, jak przyznałam się, że telefon otrzymałam od pana takiego i owego, więc czy mogę prosić o imię, nazwisko oraz adres... Ta chwila wahania po drugiej stronie to chyba był tłumiony śmiech...

Gdy zakończyłam połączenie wprost chciało mi się skakać z radości. Mam lokum w Durham! Nie muszę spać pod mostem!!

Wczoraj potwierdziłam rezerwację przelewając na konto Petera zaliczkę za cztery tygodnie. A jak na razie mogę powiedzieć, że mój landlord jest niezwykle sympatyczny. Jestem z nim w stałym kontakcie mailowym, nawet mimo tego, że aktualnie Peter wypoczywa sobie w Indiach :) Raz odpisywał na moją wiadomość z lotniska, gdy czekał na samolot. Zapowiada się na to, że trzy miesiące spędzę mieszkając w bardzo przyjemnym towarzystwie. Jak na razie nie mam obaw co do swojego pobytu w Durham :)

A cudownemu International Office dziękujemy za wystawienie nas do wiatru... Mają niezwykłe poczucie humoru przysyłając mi, dwa dni po przesłaniu informacji o anulowaniu zakwaterowania, mail zaczynający się następującymi słowami:

"Drogi studencie programu Erasmus

Gratulujemy otrzymania stypendium, cieszymy się i wyczekujemy z niecierpliwością twojego przybycia do Durham. Cieszymy się bardzo, że będziesz studiował właśnie na naszym uniwersytecie"

Ekhm... i ja mam niby uwierzyć w te słodkie słowa...